Ptaki (Aves)

Szczegółowe opisy ptaków
Cechy
Występowanie gołębia miejskiego jest obecnie związane z terenami zabudowanymi i obecnością człowieka. W środowisku miejskim zdobywa pokarm, mieszka i odbywa lęgi. Również zimuje jako gatunek osiadły. Swoje gniazda buduje w starych kamienicach, na strychach i wieżach kościelnych, budynkach dworców, a nawet w otworach wentylacyjnych. Jesienią i zimą, gdy znacznie spada temperatura, populacje gołębi w poszczególnych miastach wydają się być bardziej zwarte.
Wygląd
Skrzydła i grzbiet są szare, zaś głowa ciemniejsza. Dodatkowo, na skrzydłach są charakterystyczne ciemne pasy piór. Szyja gołębia ma fioletowy odcień i charakterystyczny, metaliczny połysk. Dziób jest ciemny. Samica i samiec zasadniczo nie różnią się między sobą, jedynie osobniki młode różnią się od dorosłych brakiem połysku na szyi. Długość ciała gołębia miejskiego wynosi 31-34 cm, masa ciała 200-350 g, a rozpiętość skrzydeł około 61-65 cm.
Informacje dodatkowe
Gołąb miejski jako gatunek, prawdopodobnie powstał w wyniku krzyżowania się gołębia skalnego z domowymi. Pomimo iż gołąb miejski na stałe wpisany jest w pejzaż miast i często jest chętnie dokarmiany przez ludzi, zwykle działa to na ich niekorzyść. Poprzez dokarmianie, gołębie chętniej gromadzą się w większych skupiskach, co potęguje rozprzestrzenianie się chorób pasożytniczych i wirusowych.
Zachowanie (rozmnażanie się)
Gołąb miejski rozpoczyna swoje lęgi wiosną. Samica znosi zwykle 2 jaja, które następnie przez 17 dni wysiaduje wspólnie z samcem. Młode po wykluciu się, są zdolne do samodzielnego lotu w wieku około 5 tygodni.
Środowisko
Gołąb miejski występuje powszechnie w miastach na wszystkich kontynentach, oprócz Antarktydy. W Polsce odbywa lęgi w obrębie miast.
Cechy
Ptak zbliżony wielkością do wróbla ale o smuklejszej budowie od niego. Oknówka lata dość wysoko, jest zwinna i szybka, jej lot jest bardziej trzepotliwy z długimi ślizgami. Jest gatunkiem synantropijnym – to znaczy, że lubi mieszkać z ludźmi. Jej naukowa nazwa urbicum pochodzi od łacińskiego urbicus – miejski. Gniazduje pospolicie i kolonijnie we wsiach, zagrodach, miastach. Mocno związana z budynkami, na których buduje gniazda. Zdarza się że gniazduje w górach na skałach (np. w Tatrach). Chętnie wybiera okolice zbiorników wodnych. Po okresie godowym gromadnie nocuje na drzewach.
Wygląd
Ma czarny wierzch ciała oraz biały kuper, który daje kontrastowe ubarwienie. Czarny, krótki ogon i rozwidlony na końcu. Samce nie różnią się od samic. Jesienią osobniki dorosłe można odróżnić od młodych po wyraźniejszym połysku czarnych piór, oraz jaśniejszym gardle i górze piersi.
Informacje dodatkowe
Oknówki żywią się owadami takimi jak błonkówki, muchówki, chwytanymi w locie, często bardzo wysoko w powietrzu. Budują kuliste gniazda głównie z błota oraz gliny, bazując na suficie lub ścianie budynków. Swoje gniazda wyścielają włosiem, piórami i źdźbłami traw. Sporym problemem są odchody tych ptaków, które zanieczyszczają elewacje.
Zachowanie (rozmnażanie się)
Budują kuliste gniazda w pobliżu okien, pod okapami lub w kątach budynków. Swoje gniazda wyścielają włosiem, piórami i źdźbłami traw. Okres lęgowy rozpoczynają się w kwietniu i trwa aż do sierpnia. Oboje rodzice wysiadują 4-5 jaj w gnieździe, po 14-16 dniach pisklęta wykluwają się z jaj, Młode opuszczają gniazdo w wieku od 23 do 30 dni, przez jakiś czas do niego powracając. Po wylocie można je spotkać licznie przesiadujące na drutach elektrycznych. W kolejnych latach, jeśli to możliwe, lęgi prowadzone są w tym samym gnieździe.
Środowisko
Gatunek wędrowny, zasiedla w trzech podgatunkach niemal całą Eurazję, zimuję w Afryce, na południe od Sahary a także spotykany na Półwyspie Arabskim i w Południowo-Wschodniej części Azji. W Polsce jest licznym gatunkiem lęgowym.