Przejdź do zawartości 
Ptaki (Aves)
Ptaki które spotykamy najczęściej
Gołąb miejski
(Columba livia urbana)
Jaskółki
(hirundo)
Szczegółowe opisy ptaków
Gołąb miejski
(Columba livia urbana)
Cechy
Występowanie gołębia miejskiego jest obecnie związane z terenami zabudowanymi i obecnością człowieka. W środowisku miejskim zdobywa pokarm, mieszka i odbywa lęgi. Również zimuje jako gatunek osiadły. Swoje gniazda buduje w starych kamienicach, na strychach i wieżach kościelnych, budynkach dworców, a nawet w otworach wentylacyjnych. Jesienią i zimą, gdy znacznie spada temperatura, populacje gołębi w poszczególnych miastach wydają się być bardziej zwarte.
Wygląd
Skrzydła i grzbiet są szare, zaś głowa ciemniejsza. Dodatkowo, na skrzydłach są charakterystyczne ciemne pasy piór. Szyja gołębia ma fioletowy odcień i charakterystyczny, metaliczny połysk. Dziób jest ciemny. Samica i samiec zasadniczo nie różnią się między sobą, jedynie osobniki młode różnią się od dorosłych brakiem połysku na szyi. Długość ciała gołębia miejskiego wynosi 31-34 cm, masa ciała 200-350 g, a rozpiętość skrzydeł około 61-65 cm.
Informacje dodatkowe
Gołąb miejski jako gatunek, prawdopodobnie powstał w wyniku krzyżowania się gołębia skalnego z domowymi. Pomimo iż gołąb miejski na stałe wpisany jest w pejzaż miast i często jest chętnie dokarmiany przez ludzi, zwykle działa to na ich niekorzyść. Poprzez dokarmianie, gołębie chętniej gromadzą się w większych skupiskach, co potęguje rozprzestrzenianie się chorób pasożytniczych i wirusowych.
Zachowanie (rozmnażanie się)
Gołąb miejski rozpoczyna swoje lęgi wiosną. Samica znosi zwykle 2 jaja, które następnie przez 17 dni wysiaduje wspólnie z samcem. Młode po wykluciu się, są zdolne do samodzielnego lotu w wieku około 5 tygodni.
Środowisko
Gołąb miejski występuje powszechnie w miastach na wszystkich kontynentach, oprócz Antarktydy. W Polsce odbywa lęgi w obrębie miast.
Jaskółki (hirundo)
Na przykładzie jaskółki oknówki (Delichon urbicum)
Cechy
Ptak zbliżony wielkością do wróbla ale o smuklejszej budowie od niego. Oknówka lata dość wysoko, jest zwinna i szybka, jej lot jest bardziej trzepotliwy z długimi ślizgami. Jest gatunkiem synantropijnym – to znaczy, że lubi mieszkać z ludźmi. Jej naukowa nazwa urbicum pochodzi od łacińskiego urbicus – miejski. Gniazduje pospolicie i kolonijnie we wsiach, zagrodach, miastach. Mocno związana z budynkami, na których buduje gniazda. Zdarza się że gniazduje w górach na skałach (np. w Tatrach). Chętnie wybiera okolice zbiorników wodnych. Po okresie godowym gromadnie nocuje na drzewach.
Wygląd
Ma czarny wierzch ciała oraz biały kuper, który daje kontrastowe ubarwienie. Czarny, krótki ogon i rozwidlony na końcu. Samce nie różnią się od samic. Jesienią osobniki dorosłe można odróżnić od młodych po wyraźniejszym połysku czarnych piór, oraz jaśniejszym gardle i górze piersi.
Informacje dodatkowe
Oknówki żywią się owadami takimi jak błonkówki, muchówki, chwytanymi w locie, często bardzo wysoko w powietrzu. Budują kuliste gniazda głównie z błota oraz gliny, bazując na suficie lub ścianie budynków. Swoje gniazda wyścielają włosiem, piórami i źdźbłami traw. Sporym problemem są odchody tych ptaków, które zanieczyszczają elewacje.
Zachowanie (rozmnażanie się)
Budują kuliste gniazda w pobliżu okien, pod okapami lub w kątach budynków. Swoje gniazda wyścielają włosiem, piórami i źdźbłami traw. Okres lęgowy rozpoczynają się w kwietniu i trwa aż do sierpnia. Oboje rodzice wysiadują 4-5 jaj w gnieździe, po 14-16 dniach pisklęta wykluwają się z jaj, Młode opuszczają gniazdo w wieku od 23 do 30 dni, przez jakiś czas do niego powracając. Po wylocie można je spotkać licznie przesiadujące na drutach elektrycznych. W kolejnych latach, jeśli to możliwe, lęgi prowadzone są w tym samym gnieździe.
Środowisko
Gatunek wędrowny, zasiedla w trzech podgatunkach niemal całą Eurazję, zimuję w Afryce, na południe od Sahary a także spotykany na Półwyspie Arabskim i w Południowo-Wschodniej części Azji. W Polsce jest licznym gatunkiem lęgowym.
